..in het bijzonder door paarden. Na lang wachten mocht ik op mijn 7e jaar eindelijk starten op de manege. Later ging ik van de manege over op verzorgpony’s en heb ik veel mogen leren van de verschillende paarden en pony’s die op mijn pad kwamen. Toen ik jong was had ik het idee dat ik pony’s wat leerde als zijnde ‘paardentrainer’, maar terugkijkend zie ik nu dat de pony’s vooral mij heel veel leerde. Over de natuur, plezier maken, omgaan met emoties en spanning en communicatie met elkaar.  Waarbij het samen plezier maken voorop stond. Als het op een negatieve manier te serieus werd en ik doorsloeg in perfectionisme dan was ik de verbinding kwijt. Met mezelf en daardoor met de pony’s. Hoe duidelijke feedback kun je krijgen. De pony’s waren mijn steun en toeverlaat en ik genoot ervan om samen met hen in de natuur te zijn. Dat was de plek waar ik mezelf kon zijn. Ik had thuis twee vlaamse reuzen en ook zij waren voor mij een grote bron van steun. Als ik niet lekker in mijn vel zat wisten zij hoe ze mij op konden vrolijken met gekke sprongen of het bieden van nabijheid. Dat vind ik het bijzondere aan dieren, groot of klein, ze zijn er voor ons onvoorwaardelijk en kunnen precies aanvoelen wat we nodig hebben.